✍️ ایران موجودیتی تاریخی،تاریخ ساز و از ارکان باستانی هندسه ساز تمدنهاست.
جغرافیایی با وسعت ۱۶۴۸۱۹۵ کیلومتر مربع با طول و عرض جغرافیایی شگفت انگیز شمالی-جنوبی و شرقی-غربی،دارا بودن ۱۳ اقلیم،اتصال همزمان به آبهای سرد و گرم،تمدنی واسط بین تمدنهای مشرق زمین و مغرب زمین،جایگاه تعامل و تضارب افکار فلسفی در عهد قدیم،ذخایر ارزشمند،چشمگیر و قابل اعتنای سطح الارضی و تحت الارضی،دروازه تعامل شرق و غرب،همجواری و نیز تملک استراتژیک ترین منبع انرژی یعنی سوختهای فسیلی،دارا بودن بیابانهای گرم و سوزان،استعدادی تحت عنوان فصول چهارگانه اقلیمی که بطور بالقوه منبع انرژیهای تجدید پذیر و پاک است،ظرفیتهای چشم نواز و گوهری ارزشمند است که هر دیده ای را به سمت خود خیره می کند،البته در کنار اینهمه می توان به جغرافیای ژئواکونومیک و ژئو استراتژیک ایران اشاره کرد که در کنار زبان زاینده و قدرتمند که مابه الاشتراک بالنده همه باشندگان این سرزمین از هر قومیت و مذهبی است همراه با ادبیات،جلوه های فرهنگی بالنده،گویندگان،سرایندگان و نویسندگانی که در ادب،حکمت و معرفت،دانش و اندیشه از سرآمدان خردمندان تاریخ اندیشه هستند این سرزمین را دارای ژنوم قدرت و تاثیرگذاری انکار ناپذیر بر جهان پیرامون خود نموده است.
ذاتا قدرت نرم این سرزمین از قدرت سخت آن کارا تر و موثر تر است.
دستگاه دیپلماسی وظیفه دارد با شناخت این DNA های قدرت و قدرت آفرین و اشراف بر مناسبات جهانی و منطقه ای مدل دیپلماسی خود را با تکیه بر آن در راستای تامین منافع حداکثری ملی تنظیم کند.
مناسبات هر حاکمیتی که در این جغرافیای شگفت انگیز مستقر باشد با هر دولتی از همسایه تا غیر همسایه فارغ از ایدئولوژی زدگی صرفا می بایست بر مبنا و با نظر داشت منافع ملی تنظیم گردد.
روسیه به عنوان همسایه شمالی،ایالات متحده به عنوان قدرت برتر نظامی و اقتصادی جهان که سوار بر اسب تیزپای تکنولوژیبوده، جهان غرب و تمدن آن را نمایندگی می کند،اعراب خاورمیانه به عنوان هویتی تاریخی که در طی قرنها همجوار و همسایه این سرزمین بوده اند همه و همه واقعیتهایی هستند که هر کدام بر اساس ویژگیها،استعداد،ظرفیتها و منافعشان واقعیتهایی را بر ما تحمیل می کنند.
درک این واقعیتها در سپهر سیاست،اقتصاد و فرهنگ به دور از نگاه ایدئولوژیک و جدّ بلیغ در تقویت همه آن عوامل ذاتی قدرت آفرین شرط ایمن بودن از آسیب تضاد منافع دولتهای پیرامونی و غیر پیرامونی ماست.
در عرصه دیپلماسی دوستیها و دشمنیها نسبی،ناپایدار و در حال تغییر مداوم است.
دوست امروز لزوما دوست فردا نیست چنانچه دشمن نیز.
در جاده پر پیچ و خم سیاست ورزی سرعت اتومبیلی که در آن حرکت می کند در کیلومتر A لزوما نمی تواند در کیلکیلومتر B باشد.
دستگاه دیپلماسی و سامانه سیاستگزاری هر حاکمیتی نیازمند درک بی وقفه اولویتها و تنظیم مناسبات بر مبنای آن است تا بتواند ظرفیت تامین منافع ملی خود را توسعه بخشد.
عرصه دیپلماسی نه جای شعار است و نه جای لجاجت.
شعار زدگی و لجاجت حاکمیتها را با واقعیتهایی مواجه و بر آنها تحمیل خواهد کرد که گاه اثر منفی آن تا تاریخهای طویل مدتی کام یک ملت را تلخ خواهد کرد.
امین حبیبی مازندرانی
